🧠মনে মনটোক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰে জানো 🧠

নেলাগে, নেপায় , বেয়া কাম , পাপ লাগিব ইত্যাদিয়ে আমাক কিবা সহায় কৰে জানো। বেলেগে কিবা এটা কলে বা লিখিলে বুলিয়ে আমি মানো জানো বা মানিব লাগে জানো। কিয় আমাক কব লাগে কি কৰাটো উচিত। ধৰ্ম গুৰুৱে হওঁক বা মনোবিজ্ঞানীয়ে হওঁক কিয় আমি অনুসৰণ কৰিব লাগে বা অনুসৰণ কৰো। এজনক অনুসৰণ কৰা বা এটা ধৰ্মক অনুসৰণ কৰা মানেই বিবাদৰ সৃষ্টি নহয় জানো।

ইউটিউবৰ ভাগৱত ব্যাখ্যাত এদিন শুণিলো বোলে সেন্দুৰ দিয়াজনৰ বাহিৰে বেলেগলৈ চোৱাটো অপৰাধ, বেলেগৰ পত্নীক ভাল পোৱাটো পাপ, দুপাত্তাখন নাথাকিলে ছোৱালী নাপাত্তা হৈ যায় ইত্যাদি.. এইবিলাক সমাজত হৈ থকা মানুহে কৰা কৰ্ম কাৰণেহে কোনোবাই নকৰিবলৈ বা নাপায় বুলি কব লগা হৈছে। 

মই নিজকে শুধো যে ভাগৱতৰ আখ্যা দি , ভগৱানবস্তু কৃষ্ণৰ ভয় দেখোৱাই আমাক কিবা এটা কৰ্ম নকৰিবলৈ কলে আমি মানিম জানো ? ভাৱকচোন কিমানজন ভকতে নামঘৰৰ ভিতৰতে ধপাত মলী খায়। ৰাষ্টায়ে ঘাটে প্ৰত্যেক কিলোমিটাৰে অসমত মন্দিৰ বা নামঘৰ দেখা পোৱা যায় , কিন্তু আমি জানো নাপায় বুলি কোৱা কায্যবোৰ নকৰিব পাৰিছো।

সমাজে বেয়া বুলি ভৱা দূৰ্নীতি, মদৰ দোকান, বেশ্যালয় দিনক দিনে বাঢ়ি গৈ আছে। কি কৰিব নেলাগে তাক ব্যাখ্যা কৰি সেই কাৰ্য্যক নকৰা কৰিব পাৰিব বুলি ভাৱিবৰ কোনো থল নাই । এই অপৰাধ বা পাপ বা ভগৱান বা আনকোনো শব্দয়ে আমাৰ মনটোক নিয়ন্ত্ৰণ কৰাত সহায় কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ মন বিলাকে আমাক ভালকৈ নাকত ধৰি চাকত ঘুৰায়।

কিয় মন যায়? মনটোক বান্ধি মনটোক জয় কৰিব পৰা যাব কেনেকে? ধৰ্মত মনটো বন্ধাৰ শক্তি আছে জানো? শংকৰ সংঘৰ ব্যৱস্থাটোত সেই শিকলীডাল আছে জানো? মনটোক বান্ধিব লাগে জানো?

মনটোৰ বিষয়ে আমি নুবুজিলে মনটোক জয় কৰা অসম্ভৱ । দুৰ্ভাগ্যবশতঃ মই জানিব পৰা ধৰ্মবোৰে মনটোক বুজাত সক্ৰিয় প্ৰত্যক্ষ ভাৱে সহায় নকৰে। নিয়ম-নীতি বিধিৰ মাজত আচল সত্যটো লোকাই থাকি যায়।

মদভাগৱত আৰু গীতাত সত্যক বাৰে বাৰে উনুকিয়াই দিয়া হৈছে কিন্তু আমি পঢ়ো জানো? ৰাইজে ৰাস, নৃত্য, ভাওণা আদিতহে মন দিয়ে । ভগৱান ৰাম ত কে অৰুণ গোভিলকহে ভাল পায়! মনটোৱে যি ফালে নিয়ে আমি সেই ফালেহে যাম। মনটোক আমি সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ বুলি নেভাৱো জানো? মনটোৱেই মই বুলি নেভাৱো জানো?

মনটোনো কি হয়?

𒀚সময় মানে কি 𒁵

সময় মানে কি? এই প্ৰশ্নভাগ চিৰযুগমীয়া। মোৰ মনলৈও এই প্ৰশ্নভাগ আবিৰ্ভাৱ হোৱা নিচিনাকৈ এদিন আহিছিল। মাধৱদেৱ বিৰচিত প্ৰাৰ্থণা, ‘ব্ৰহ্মা আদিকৰি জীৱ যত’ত উল্লেখ থকা - ‘কালসৰ্পে দংশে হৰাইল চেতন তাৰ’ বাক্যাংশৰ পৰা মোৰ মনলৈ এই প্ৰশ্নই গতি কৰিছিল।

সৰু লৰা ছোৱালীবোৰক চাবচোন, তেওঁলোকে এই তাৰিখ, বাৰ, সময়ক কেৰেপেই নকৰে। ডাঙৰ হৈ লাহে লাহে সময়ৰ শিকলীডালৰ কথা বুজি পায়। ডাঙৰ হোৱাৰ পাছতো আমাৰ কেতিয়াবা এনেকুৱা হয় যে আজি কি বাৰ, কি তাৰিখ একো মনত নপৰে।

কিন্তু মন কৰিবচোন, সদায় চাকৰিলৈ যোৱা মানুহৰ এই অনুভৱটো নাহে। তেওঁলোকৰ দিন, বাৰ, তাৰিখ, বন্ধ আদি ভালকৈ মনত থাকে। আকৌ চাবচোন, বেছিকে চিন্তা কৰি থকা মানুহবোৰে দিন বাৰ নেপাহৰে।

সময় এটা চিন্তা। ঘৰীটোৰ লগত নিমিলে। কিছুমানৰ সময়ৰ টিকনি আগত থাকে, কিছুমানৰ পাছত। আৰু বহুতে কেৰেপেই নকৰে।

সময় এটা যাত্ৰা। অতীতহৈ বৰ্তমান পাৰ কৰি ভৱিষ্যতলৈ কৰা এটা যাত্ৰা। মোৰ কি আছে (বৰ্তমান) আৰু মোৰ কি থাকিব লাগে (ভৱিষ্য), এই দুটা বিন্দুৰ মাজত থাকে সময়। সময় থাকে কৰ্মত, সময় থাকে স্বাৰ্থত, সময় থাকে উদেশ্যত, সময় থাকে ইচ্ছাবোৰত, বিষয়সুখত আৰু দুখত।

“কাল সৰ্পে দংশে হৰাইল চেতন তাৰ” বুলি মাধৱদেৱ গুৰুজনাই কিয় লিখিছিল? সৰুৰে পৰা আমাক উচ্চাকাংক্ষা ৰাখিবলৈ শিকায়। পঢ়াত ভাল হ’ব লাগিব, বেলেগক পিছত থৈ নিজে আগ স্থান পাব লাগিব। উদেশ্য এটা পালিব লাগিব আৰু সফল হ’ব লাগিব। এই মানসিকতাত সময়ৰ টিকনিডাল অতিব প্ৰয়োজন। এই কৰ্মব্যস্ততা প্ৰকৃতিৰ চেতনা হেৰাই যায়। আমি যে প্ৰকৃতিৰে অংশ সেইবোৰ চিন্তা কৰিবলৈ চেতনা নাথাকে।

মোৰ ব্যক্তিগত অনুভৱ যে প্ৰকৃতিৰ অংশ হিচাপে প্ৰকৃতি বা এই পৃথিৱীৰ লগত আমাৰ এটা সম্পৰ্ক আছে। সেই চেতনা আমি হেৰুৱাই পেলাওঁ। সময় হৈছে তাৰ প্ৰধান কাৰণ।

ট্ৰেণ এখন ধৰিবলৈ বা গাড়ি এখন চলাবলৈ সময়ৰ দৰকাৰ। সেইটো কোনেও নুই কৰিব নোৱাৰে। সময় নাথাকিলে জীৱন নচলিব সেইটোৱো সত্য। কিন্তু সময়ৰ সঠিক ভৌতিক আৰু আধ্যাত্মিক অৰ্থটো বুজি পালে প্ৰকৃতিৰ লগত থকা সম্পৰ্কটোৱো আমি নেহেৰুৱাম।

যেনেকে শংকৰদেৱ গুৰজনাই কৰ্ম মাৰ্গত গতি নাই বুলি কওঁতে কৰ্মবিমুখ হ’বলৈ কোৱা নাই, ঠিক তেনেকৈ মাধৱদেৱ গুৰুজনাই সময়ক সৰ্প বুলি কওঁতে সময়ৰ দৰকাৰ নাই বুলি কোৱা নাই।

মই লিখা কথাবোৰ সহজে বুজি পোৱা যদি হোৱা নাই, ক্ষমা কৰিব। মই আলোচনা কৰিবলৈ সদায় সাজু।