🧠মনে মনটোক নিয়ন্ত্ৰণ কৰিব পাৰে জানো 🧠

নেলাগে, নেপায় , বেয়া কাম , পাপ লাগিব ইত্যাদিয়ে আমাক কিবা সহায় কৰে জানো। বেলেগে কিবা এটা কলে বা লিখিলে বুলিয়ে আমি মানো জানো বা মানিব লাগে জানো। কিয় আমাক কব লাগে কি কৰাটো উচিত। ধৰ্ম গুৰুৱে হওঁক বা মনোবিজ্ঞানীয়ে হওঁক কিয় আমি অনুসৰণ কৰিব লাগে বা অনুসৰণ কৰো। এজনক অনুসৰণ কৰা বা এটা ধৰ্মক অনুসৰণ কৰা মানেই বিবাদৰ সৃষ্টি নহয় জানো।

ইউটিউবৰ ভাগৱত ব্যাখ্যাত এদিন শুণিলো বোলে সেন্দুৰ দিয়াজনৰ বাহিৰে বেলেগলৈ চোৱাটো অপৰাধ, বেলেগৰ পত্নীক ভাল পোৱাটো পাপ, দুপাত্তাখন নাথাকিলে ছোৱালী নাপাত্তা হৈ যায় ইত্যাদি.. এইবিলাক সমাজত হৈ থকা মানুহে কৰা কৰ্ম কাৰণেহে কোনোবাই নকৰিবলৈ বা নাপায় বুলি কব লগা হৈছে। 

মই নিজকে শুধো যে ভাগৱতৰ আখ্যা দি , ভগৱানবস্তু কৃষ্ণৰ ভয় দেখোৱাই আমাক কিবা এটা কৰ্ম নকৰিবলৈ কলে আমি মানিম জানো ? ভাৱকচোন কিমানজন ভকতে নামঘৰৰ ভিতৰতে ধপাত মলী খায়। ৰাষ্টায়ে ঘাটে প্ৰত্যেক কিলোমিটাৰে অসমত মন্দিৰ বা নামঘৰ দেখা পোৱা যায় , কিন্তু আমি জানো নাপায় বুলি কোৱা কায্যবোৰ নকৰিব পাৰিছো।

সমাজে বেয়া বুলি ভৱা দূৰ্নীতি, মদৰ দোকান, বেশ্যালয় দিনক দিনে বাঢ়ি গৈ আছে। কি কৰিব নেলাগে তাক ব্যাখ্যা কৰি সেই কাৰ্য্যক নকৰা কৰিব পাৰিব বুলি ভাৱিবৰ কোনো থল নাই । এই অপৰাধ বা পাপ বা ভগৱান বা আনকোনো শব্দয়ে আমাৰ মনটোক নিয়ন্ত্ৰণ কৰাত সহায় কৰিব নোৱাৰে। আমাৰ মন বিলাকে আমাক ভালকৈ নাকত ধৰি চাকত ঘুৰায়।

কিয় মন যায়? মনটোক বান্ধি মনটোক জয় কৰিব পৰা যাব কেনেকে? ধৰ্মত মনটো বন্ধাৰ শক্তি আছে জানো? শংকৰ সংঘৰ ব্যৱস্থাটোত সেই শিকলীডাল আছে জানো? মনটোক বান্ধিব লাগে জানো?

মনটোৰ বিষয়ে আমি নুবুজিলে মনটোক জয় কৰা অসম্ভৱ । দুৰ্ভাগ্যবশতঃ মই জানিব পৰা ধৰ্মবোৰে মনটোক বুজাত সক্ৰিয় প্ৰত্যক্ষ ভাৱে সহায় নকৰে। নিয়ম-নীতি বিধিৰ মাজত আচল সত্যটো লোকাই থাকি যায়।

মদভাগৱত আৰু গীতাত সত্যক বাৰে বাৰে উনুকিয়াই দিয়া হৈছে কিন্তু আমি পঢ়ো জানো? ৰাইজে ৰাস, নৃত্য, ভাওণা আদিতহে মন দিয়ে । ভগৱান ৰাম ত কে অৰুণ গোভিলকহে ভাল পায়! মনটোৱে যি ফালে নিয়ে আমি সেই ফালেহে যাম। মনটোক আমি সৰ্বশ্ৰেষ্ঠ বুলি নেভাৱো জানো? মনটোৱেই মই বুলি নেভাৱো জানো?

মনটোনো কি হয়?

𒀚সময় মানে কি 𒁵

সময় মানে কি? এই প্ৰশ্নভাগ চিৰযুগমীয়া। মোৰ মনলৈও এই প্ৰশ্নভাগ আবিৰ্ভাৱ হোৱা নিচিনাকৈ এদিন আহিছিল। মাধৱদেৱ বিৰচিত প্ৰাৰ্থণা, ‘ব্ৰহ্মা আদিকৰি জীৱ যত’ত উল্লেখ থকা - ‘কালসৰ্পে দংশে হৰাইল চেতন তাৰ’ বাক্যাংশৰ পৰা মোৰ মনলৈ এই প্ৰশ্নই গতি কৰিছিল।

সৰু লৰা ছোৱালীবোৰক চাবচোন, তেওঁলোকে এই তাৰিখ, বাৰ, সময়ক কেৰেপেই নকৰে। ডাঙৰ হৈ লাহে লাহে সময়ৰ শিকলীডালৰ কথা বুজি পায়। ডাঙৰ হোৱাৰ পাছতো আমাৰ কেতিয়াবা এনেকুৱা হয় যে আজি কি বাৰ, কি তাৰিখ একো মনত নপৰে।

কিন্তু মন কৰিবচোন, সদায় চাকৰিলৈ যোৱা মানুহৰ এই অনুভৱটো নাহে। তেওঁলোকৰ দিন, বাৰ, তাৰিখ, বন্ধ আদি ভালকৈ মনত থাকে। আকৌ চাবচোন, বেছিকে চিন্তা কৰি থকা মানুহবোৰে দিন বাৰ নেপাহৰে।

সময় এটা চিন্তা। ঘৰীটোৰ লগত নিমিলে। কিছুমানৰ সময়ৰ টিকনি আগত থাকে, কিছুমানৰ পাছত। আৰু বহুতে কেৰেপেই নকৰে।

সময় এটা যাত্ৰা। অতীতহৈ বৰ্তমান পাৰ কৰি ভৱিষ্যতলৈ কৰা এটা যাত্ৰা। মোৰ কি আছে (বৰ্তমান) আৰু মোৰ কি থাকিব লাগে (ভৱিষ্য), এই দুটা বিন্দুৰ মাজত থাকে সময়। সময় থাকে কৰ্মত, সময় থাকে স্বাৰ্থত, সময় থাকে উদেশ্যত, সময় থাকে ইচ্ছাবোৰত, বিষয়সুখত আৰু দুখত।

“কাল সৰ্পে দংশে হৰাইল চেতন তাৰ” বুলি মাধৱদেৱ গুৰুজনাই কিয় লিখিছিল? সৰুৰে পৰা আমাক উচ্চাকাংক্ষা ৰাখিবলৈ শিকায়। পঢ়াত ভাল হ’ব লাগিব, বেলেগক পিছত থৈ নিজে আগ স্থান পাব লাগিব। উদেশ্য এটা পালিব লাগিব আৰু সফল হ’ব লাগিব। এই মানসিকতাত সময়ৰ টিকনিডাল অতিব প্ৰয়োজন। এই কৰ্মব্যস্ততা প্ৰকৃতিৰ চেতনা হেৰাই যায়। আমি যে প্ৰকৃতিৰে অংশ সেইবোৰ চিন্তা কৰিবলৈ চেতনা নাথাকে।

মোৰ ব্যক্তিগত অনুভৱ যে প্ৰকৃতিৰ অংশ হিচাপে প্ৰকৃতি বা এই পৃথিৱীৰ লগত আমাৰ এটা সম্পৰ্ক আছে। সেই চেতনা আমি হেৰুৱাই পেলাওঁ। সময় হৈছে তাৰ প্ৰধান কাৰণ।

ট্ৰেণ এখন ধৰিবলৈ বা গাড়ি এখন চলাবলৈ সময়ৰ দৰকাৰ। সেইটো কোনেও নুই কৰিব নোৱাৰে। সময় নাথাকিলে জীৱন নচলিব সেইটোৱো সত্য। কিন্তু সময়ৰ সঠিক ভৌতিক আৰু আধ্যাত্মিক অৰ্থটো বুজি পালে প্ৰকৃতিৰ লগত থকা সম্পৰ্কটোৱো আমি নেহেৰুৱাম।

যেনেকে শংকৰদেৱ গুৰজনাই কৰ্ম মাৰ্গত গতি নাই বুলি কওঁতে কৰ্মবিমুখ হ’বলৈ কোৱা নাই, ঠিক তেনেকৈ মাধৱদেৱ গুৰুজনাই সময়ক সৰ্প বুলি কওঁতে সময়ৰ দৰকাৰ নাই বুলি কোৱা নাই।

মই লিখা কথাবোৰ সহজে বুজি পোৱা যদি হোৱা নাই, ক্ষমা কৰিব। মই আলোচনা কৰিবলৈ সদায় সাজু।

Why the 'Tour of Duty' Army recruitment model is an illiterate idea?

As per a report on Timesnownews, the Indian Army has announced a new recruitment model on a pilot basis that will allow civilians to serve within its ranks on a three year short service 'Tour of Duty'.

Here is the link to that article.

A day after the announcement, the Print has published an opinion piece by retired Major General B S Dhanoa where the model was criticized by the Major General as a 'harebrained idea'. It spoke about putting young minds in a serious situation of real shells and bullets without enough training, questioned the peer support of the regular soldiers that these tourist soldiers would receive, and the possibility of political tourists getting into the ranks of the Armed Forces polluting the apolitical nature of the Armed Forces.

Here is the link to that article by B S Dhanoa.

Apart from the points mentioned in the article attached, , I would like to add a serious fallacy guiding this idea.The ‘tour of duty’ assumes a very flawed concept of ‘duty to the nation'. It assumes that army is the only duty worth for a true Indian. It indirectly signifies that farming, orphan care, old age care, teacher, professor, police duty, construction workers etc are not duties to the nation. It forgets that the pain of a death of a soldier is equal to the pain of a death of a farmer or a police officer. 

 

Do forgive me for selecting these duties among many others as examples, for I wanted to create an impact to bring home the point. The idea reeks of an appeal to the jingoistic hot young blood of the youths to fill the forces with low cost human resource.

 

The second point that I want to highlight is a bit shameful one, and a more serious one. One of the points put forward in support of the idea is that the army won’t have to pay them much. There will be no liability of pension and other benefits.Currently, the pension bill is almost 30% of the total defense budgets (I doubt it but that is the number the timesnow article quotes) and so this idea will save cost for the nation. This rationale given for the 'tour of duty' idea is a problem.

Firstly, a Govt that wins UP elections by taking help of the Army in their political hoardings and regularly invokes the prestige of the army for effect, is now being stingy to increase defense budgets for these young boys who would guard the real borders with real rifles facing real bullets. It only brings out the true 'bania' face of the Govt that it only increases its election budgets. All other budgets can be slashed even at the cost of real lives.

 

Secondly, if we want the young minds of India to taste the discipline of the forces for a time so that they can become better disciplined citizens then why are we not allocating extra budgets for such a novel idea. If the novel idea is to get cheap untrained army soldiers facing real bullets then it is indeed a very cunning self centered idea. It is against the cost of life of a citizen. It is against the citizens.

 

I would urge the Govt to consider defense decisions strategically from a long term point of view, with a clear vision to keep it as apolitical as possible. If we need more human resources, we need to either streamline operations and save operations cost, or increase budget to hire and train the additional human resources.

This Govt from 2014 has been very particularly visible in terms of taking thoughtless, knee jerk decisions. The worst was the PM saying ‘no Chinese inside India’, the worse was the ‘lock down in 4 hours’ killings 100s and bad was the sudden demonetization killing the entire economy to get it back to an even bigger cash economy!! Then you have the farm bills, removal of 370, breaking J&K into UTs, make in India ventilators, and the 21 day ultimatum to Covid 19 by the PM; and the list is endless.

 

I am just aghast at the number of stupidities that India has been so proudly executing in the last 6 years. Oh my India.

Life

Life has been such a ride from the start go. Everyday there is so much to understand.

As a toddler, I am told that I was Utpatia. It means close to a naughty restless kid. Perhaps my first date with life happened then when I flexed my arm to look at a vessel kept above a height to keep me away from the contents. I had to flex the feet, arm and hand to reach the upper rim of the vessel and pull it towards me. 

It had chilly powder. Truth did hurt. I had a swollen bear face and I am told that a litre of milk was poured on my face to ease the hurt.

From then I think it was this urge of knowing that made me open every toy before I did what the toy was meant for. Play.

Slowly, I realised that playing the toy won’t have given me the joy that I used to find opening it.

Some of the most memorable vessels that I have overturned and  toys that I have unscrewed and tasted the joy and pain of truth would be woman (and man), poverty, greed, ambition, career, urbanisation, hometown blues and parenthood.

When I wrote wrong answers deliberately on my compulsory NDA exam, and then refused an engineering degree to study economics in Cotton, it was one of my best search. Quitting my Deutsche Bank career to a life of spiritual growth in Duliajan with my parents was my second best ‘overturning the vessel’ search. 

I am still opening up toys. Only difference is that the toys are adult boring stuff like books, meditation and prayers. You see knowledge gets boring for a lot of people when it gets higher in terms of enlightenment. That is the reason why so few people read books, meditate and pray in the real sense of the word. Among my books, I prefer history, philosophy and spiritual studies. Interestingly, science do not interest me as well. I think the reason may be that I love discovery more than inventions.

For the thirsty, knowledge however is never boring. Knowledge starts with information and data and slowly converge into truths and then finally into one absolute truth.

All these years of search have brought me closer to the absolute truth, the one and only beauty. The truth that is nothingness. A happy nothingness. Every philosopher and spiritual guru has spoken of this one-ness in different languages and manner of speaking. I see exactness in the writings of Gurujona Srimanta Sankardeva, the great disciple Shri Shri Madhavdeva, Plato and even Osho... and so many other intellectuals in search of truth and truth only.

The truth is so blissful that you slowly feel no need for money, material comfort and even moksha.